Encorton tabl. 1 mg 20 tabl.

1 tabletka zawiera 1 mg prednizonu. Preparat zawiera także laktozę.

W zależności od rodzaju choroby ustala się dawkę leku dla każdego pacjenta. W momencie uzyskania pożądanego efektu leczenia należy stopniowo zmniejszać dawkę do najmniejszej dawki skutecznej. W przypadku długotrwałego leczenia dużymi dawkami odstawienie leku można rozpocząć zmniejszeniem dawki o 1 mg miesięcznie, a w przypadku krótkiego okresu leczenia o 2-5 mg co 2-7 dni.

Przeciętnie stosowane dawki:

Dorośli i młodzież: 5-60 mg na dobę, jako pojedyncza dawka lub w dawkach podzielonych, maksymalnie do 250 mg na dobę.

Dzieci: 2 mg/kg mc. na dobę w dawkach podzielonych co 6-8 h lub w dawce jednorazowej.

Reumatyczne zapalenie serca, białaczka, nowotwory: dzieci - przez pierwsze 2 lub 3 tyg. 0,5 mg/kg mc. lub 15 mg/m2 pc. 4 razy na dobę, następnie 0,375 mg/kg mc. lub 11,25 mg/m2 pc. 4 razy na dobę przez 4-6 tyg. 

Zespół nerczycowy: dzieci do 18 mż.: dawka nie została ustalona; dzieci w wieku od 18 mż. do 4 lat - początkowo 7-10 mg 4 razy na dobę; dzieci w wieku 4-10 lat - początkowo 15 mg 4 razy na dobę; dzieci >10 lat - początkowo 20 mg 4 razy na dobę. 

Stwardnienie rozsiane w okresach zaostrzenia: dorośli - 200 mg na dobę przez 7 dni, następnie 80 mg co drugi dzień przez 1 miesiąc.

Gruźlica (z jednoczesnym leczeniem przeciwgruźliczym): dzieci - 0,5 mg/kg mc. lub 15 mg/m2 pc. 4 razy na dobę przez 2 miesiące.

Preparat należy podawać w trakcie posiłku (tabletek nie można  dzielić).

Lek ten to syntetyczny glikokortykosteroid, pochodna kortyzolu, który wykazuje silne działanie przeciwzapalne. Preparat zmniejsza liczbę monocytów, granulocytów kwasochłonnych, limfocytów T. Zmniejsza również przyłączanie się immunoglobulin do receptorów na powierzchni komórek i hamuje syntezę lub uwalnianie interleukin poprzez zmniejszenie blastogenezy limfocytów T i zmniejszenie nasilenia wczesnej odpowiedzi immunologicznej. Hamuje przenikanie kompleksów immunologicznych przez błony podstawne i zmniejsza stężenie składników dopełniacza i immunoglobulin. Hamuje również gromadzenie się makrofagów, leukocytów i innych komórek w rejonie ogniska zapalnego. Może także hamować uwalnianie enzymów lizosomalnych, chemicznych mediatorów zapalenia i fagocytozę. Powoduje zmniejszenie rozszerzalności i przepuszczalności naczyń włosowatych, zmniejszenie przylegania leukocytów do śródbłonka naczyń włosowatych, co prowadzi zarówno do zahamowania migracji leukocytów jak i tworzenia obrzęków. Nasila syntezę lipomoduliny, inhibitora fosfolipazy A2 uwalniającej kwas arachidonowy z błony fosfolipidowej, z jednoczesnym hamowaniem jego syntezy. Prednizon poprzez działanie na cewkę dalszą nasila wchłanianie zwrotne sodu, wydalanie potasu i jonów wodorowych oraz retencję wody. W mniejszym stopniu wpływa na wydalanie wody i elektrolitów przez gruczoły potowe, ślinowe i jelito grube. Nasila katabolizm białek i indukuje enzymy biorące udział w metabolizmie aminokwasów. Hamuje syntezę i powoduje nasilenie degradacji białek w tkance limfoidalnej, łącznej, mięśniowej i skórze. Prednizolon hamuje oś podwzgórze-przysadka w mechanizmie ujemnego sprzężenia zwrotnego. Rozwój niewydolności kory nadnerczy i czas powrotu jej funkcji zależy przede wszystkim od okresu leczenia i w mniejszym stopniu od dawki, pory i częstości podania leku oraz od okresu półtrwania. Po długotrwałym stosowaniu dużych dawek czynność nadnerczy może powrócić po około 1 roku, a u niektórych pacjentów nigdy. Po długotrwałym stosowaniu może dojść do zaniku tych tkanek. Prednizolon zwiększa dostępność glukozy, poprzez indukcję enzymów glukoneogenezy w wątrobie, zmniejszenie zużycia glukozy w tkankach obwodowych, co prowadzi do zwiększonego gromadzenia glikogenu w wątrobie, zwiększenia stężenia glukozy we krwi i  oporności na insulinę. Lek nasila lipolizę i uwalnianie kwasów tłuszczowych z tkanki tłuszczowej, co zwiększa stężenie kwasów tłuszczowych w osoczu. Po długotrwałym leczeniu może dojść do nieprawidłowego rozmieszczenia tkanki tłuszczowej. Prednizolon zaburza tworzenie kości i nasila ich resorpcję. Zmniejsza stężenie wapnia w osoczu, co prowadzi do wtórnej nadczynności przytarczyc i jednoczesnej stymulacji osteoklastów i zahamowania osteoblastów. Te działania wraz ze zmniejszeniem ilości białkowych składników wtórnie do katabolizmu białek, mogą prowadzić do zahamowania wzrostu kości u dzieci i młodzieży oraz rozwoju osteoporozy w każdym wieku. Prednizolon nasila działanie endo- i egzogennych amin katecholowych. Dostępność biologiczna leku wynosi 70-90%. Po 1-2h występuje największe stężenie preparatu w osoczu. Czas działania wynosi 1,25-1,5 dnia. Prednizon wiąże się z białkami osocza w 70-73%, a prednizolon w 90-95% przy stężeniu poniżej 200 ng/ml, natomiast przy stężeniu powyżej 1mg/ml w ok. 70%. Prednizon metabolizowany jest głównie w wątrobie, w mniejszym stopniu w nerkach, a wydalany jest głównie z żółcią, w 1-5% z moczem w postaci nieaktywnych metabolitów oraz w 10-20% jako prednizolon. Prednizon i prednizolon przenikają przez barierę łożyskową. Do mleka kobiecego wydziela się mniej niż 1% dawki prednizonu i prednizolonu.

Encorton stosowany jest w leczeniu:

- chorób oka: rozlane zapalenie błony naczyniowej tylnego odcinka oka, zapalenie nerwu wzrokowego, współczulne zapalenie naczyniówki, zapalenie przedniego odcinka oka, alergiczne zapalenie spojówek, zapalenie rogówki (niezwiązane z zakażeniem wirusem opryszczki lub zakażeniem grzybiczym), alergiczne owrzodzenie brzeżne rogówki, zapalenie tęczówki, zapalenie tęczówki i ciała rzęskowego, zapalenie naczyniówki i siatkówki.

- chorób układu oddechowego: zespół Lofflera, zachłystowe zapalenie płuc, objawowa sarkoidoza, piorunująca lub rozsiana gruźlica płuc (z jednoczesnym leczeniem przeciwgruźliczym), astma oskrzelowa, beryloza.

- kolagenozy (w okresach zaostrzenia lub w niektórych przypadkach jako leczenie podtrzymujące): zapalenie skórno-mięśniowe (u dzieci glikokortykosteroidy mogą być lekiem z wyboru), toczeń rumieniowaty układowy, ostre reumatyczne zapalenie mięśnia sercowego.

- chorób układu endokrynnego: wrodzona hiperplazja nadnerczy, hiperkalcemia związana z chorobą nowotworową, zapalenie tarczycy (nieropne), niewydolność kory nadnerczy pierwotna i wtórna.

- chorób skóry i błon śluzowych: ciężkie łojotokowe zapalenie skóry, ciężki rumień wielopostaciowy (zespół Stevens-Johnsona), ziarniniak grzybiasty, pęcherzyca, ciężka łuszczyca, złuszczające zapalenie skóry, opryszczkowe pęcherzowe zapalenie skóry.

- chorób reumatycznych: reumatoidalne zapalenie stawów, młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów (w przypadkach opornych na inne metody leczenia), zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, łuszczycowe zapalenie stawów.

- niereumatycznych stanów zapalnych układu kostno-stawowego: ostre dnawe zapalenie stawów, ostre, nieswoiste zapalenie pochewki ścięgna, pourazowe zapalenie kości i stawów, zapalenie błony maziowej u pacjentów z zapaleniem kości i stawów, zapalenie nadkłykcia, ostre i podostre zapalenie kaletki.

- chorób takich jak : gruźlicze zapalenie opon mózgowych z blokiem podpajęczynówkowym (jednocześnie z leczeniem przeciwgruźliczym), włośnica z zajęciem mięśnia sercowego lub układu nerwowego.

- chorób alergicznych o ciężkim przebiegu, opornych na inne metody leczenia: kontaktowe zapalenie skóry, atopowe zapalenie skóry, choroba posurowicza, reakcje nadwrażliwości na leki, całoroczny lub sezonowy alergiczny nieżyt nosa.

- chorób układu krwiotwórczego: niedokrwistość hemolityczna nabyta (autoimmunologiczna), niedokrwistość aplastyczna wrodzona, niedokrwistość wskutek wybiórczej hipoplazji układu czerwonokrwinkowego, małopłytkowość wtórna u dorosłych, idiopatyczna plamica małopłytkowa (choroba Werlhofa) u dorosłych.

- zespołu nerczycowego - glikokortykosteroidy wskazane są w celu wywołania diurezy lub uzyskania remisji w przypadku białkomoczu w zespole nerczycowym idiopatycznym bez mocznicy lub w celu poprawy czynności nerek u pacjentów z toczniem rumieniowatym; w idiopatycznym zespole nerczycowym długotrwałe leczenie może być konieczne w celu zapobieżenia częstym nawrotom. 

- chorób neurologicznych: stwardnienie rozsiane w okresach zaostrzenia.

- chorób nowotworowych (jako leczenie paliatywne, łącznie z odpowiednim leczeniem przeciwnowotworowym): białaczka i chłoniaki u dorosłych, ostra białaczka u dzieci. 

- chorób przewodu pokarmowego (w okresach zaostrzenia; długotrwałe leczenie jest niewskazane): wrzodziejące zapalenie okrężnicy, choroba Leśniowskiego-Crohna.