Imuran tabl.powl. 0,05 g 100 tabl. (4 blist.po 25 szt.)

1 tabletka powlekana zawiera 50 mg azatiopryny. Preparat zawiera również laktozę.

Przeszczepianie narządów u dorosłych i dzieci: w pierwszym dniu można podać dawkę do 5 mg/kg mc. na dobę. Zaleca się dawkę podtrzymującą w zakresie 1-4 mg/kg mc. na dobę (dawkę należy dostosować w zależności od klinicznego stanu pacjenta i tolerancji hematologicznej). Ze względu na niebezpieczeństwo odrzucenia przeszczepu leczenie należy kontynuować bez przerwy, nawet jeśli konieczne są tylko małe dawki.

Inne wskazania u dorosłych i dzieci: zwykle dawka początkowa to 1-3 mg/kg mc. na dobę. Po wystąpieniu wyraźnego działania leczniczego, należy rozważyć zmniejszenie dawki podtrzymującej do możliwie najmniejszej.

Osoby w podeszłym wieku oraz chorych z niewydolnością nerek i (lub) wątroby należy monitorować.

Dzieci z nadwagą mogą wymagać większych dawek i z tego powodu zalecane jest ścisłe monitorowanie ich reakcji na leczenie.

Pacjenci z wrodzoną małą aktywnością S-metylotransferazy tiopuryny (TPMT) lub jej brakiem zazwyczaj wymagają znacznego zmniejszenia dawki.

Lek może być przyjmowany z jedzeniem lub na pusty żołądek, ale pacjenci powinni stosować jedną metodę przyjmowania leku. Tabletek nie należy popijać mlekiem lub produktami mlecznymi.

Jest to lek immunosupresyjny (pochodna imidazolowa 6-merkaptopuryny). Mechanizm działania polega na uwolnieniu 6-merkaptopuryny, która działa jako antymetabolit puryn. Dochodzi do zahamowania licznych szlaków biosyntezy kwasów nukleinowych, a w efekcie do zapobiegania proliferacji komórek uczestniczących w powstawaniu i wzmacnianiu odpowiedzi immunologicznej. Substancja czynna zawarta w leku jest dobrze wchłaniana w górnym odcinku przewodu pokarmowego. Azatiopryna szybko ulega rozkładowi do 6-merkaptopuryny i pochodnej metylonitroimidazolowej. Wydalana jest przede wszystkim w moczu, w postaci kwasu 6-tiomoczowego, tylko niewielka część podanej dawki wydalana jest w moczu w postaci niezmienionej.

Tabletki podawane są w:

- monoterapii lub, częściej, w skojarzeniu z glikokortykosteroidami i (lub) innymi lekami w następujących chorobach: toczeń rumieniowaty układowy, ciężkie reumatoidalne zapalenie stawów, autoimmunologiczne przewlekle aktywne zapalenie wątroby, przewlekła samoistna plamica małopłytkowa oporna na leczenie, zapalenie skórno-mięśniowe/zapalenie wielomięśniowe, pęcherzyca zwykła, guzkowe zapalenie tętnic, autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna

- skojarzeniu z glikokortykosteroidami i (lub) innymi lekami immunosupresyjnymi oraz metodami leczenia w celu wydłużenia czasu przeżycia przeszczepianych narządów, takich jak nerki, serce i wątroba oraz zmniejszenia dawek glikokortykosteroidów u pacjentów po przeszczepieniu nerek

- leczeniu umiarkowanych do ciężkich zapalnych chorób jelit (choroba Leśniowskiego-Crohna lub wrzodziejące zapalenie jelita grubego) u chorych, u których wymagane jest leczenie kortykosteroidami, u pacjentów, którzy nie tolerują leczenia kortykosteroidami lub u osób, u których choroba jest oporna na leczenie z zastosowaniem innego standardowego leczenia podstawowego.