Ralago tabl. 1 mg 30 tabl.

Doustnie. Dorośli: 1 mg raz na dobę z lewodopą lub bez lewodopy. Lek można przyjmować z posiłkiem lub niezależnie od posiłków.

Preparat Ralago powoduje zwiększenie i utrzymanie stężenia dopaminy w obszarach mózgu.

Preparat stosowany jest u osób dorosłych w leczeniu choroby Parkinsona.Preparat ten można podawać jednocześnie z lewodopą lub bez lewodopy.

Monoterapia. Bardzo często: ból głowy. Często: grypa, rak skóry, leukopenia, reakcje nadwrażliwości, depresja, omamy, zapalenie spojówek, zawroty głowy, dławica piersiowa, zapalenie błony śluzowej nosa, wzdęcia z oddawaniem gazów, zapalenie skóry, bóle mięśniowo-szkieletowe, ból szyi, zapalenie stawów, nagłe parcie na mocz, gorączka, złe samopoczucie. Niezbyt często: zmniejszenie łaknienia, udar naczyniowy mózgu, zawał mięśnia sercowego, wysypka pęcherzykowo-pęcherzowa. Leczenie wspomagające. Bardzo często: dyskinezy. Często: zmniejszenie łaknienia, omamy, koszmary senne, dystonia, zespół cieśni nadgarstka, zaburzenia równowagi, niedociśnienie ortostatyczne, ból brzucha, zaparcia, nudności, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej, wysypka, ból stawów, ból szyi, zmniejszenie masy ciała, upadki. Niezbyt często: czerniak skóry, splątanie, udar naczyniowy mózgu, dławica piersiowa. W chorobie Parkinsona występują takie objawy jak omamy i splątanie. W doświadczeniu po wprowadzeniu do obrotu objawy te także obserwowano u pacjentów z chorobą Parkinsona leczonych rasagiliną. Wiadomo, że stosowaniu leków z grupy SSRI, SNRI, trójpierścieniowych i czteropierścieniowych leków przeciwdepresyjnych w połączeniu z inhibitorami MAO towarzyszy występowanie ciężkich działań niepożądanych. Po wprowadzeniu do obrotu odnotowano u pacjentów stosujących leki przeciwdepresyjne/SNRI w połączeniu z rasagiliną przypadki wystąpienia zespołu serotoninowego z towarzyszącym pobudzeniem, stanem splątania, sztywnością, gorączką i drgawkami klonicznymi mięśni. Po wprowadzeniu do obrotu u pacjentów leczonych rasagiliną zgłaszano przypadki podwyższonego ciśnienia tętniczego krwi, w tym rzadkie zgłoszenia występowania przełomu nadciśnieniowego po spożyciu nieznanej ilości żywności o dużej zawartości tyraminy. Po wprowadzeniu do obrotu zgłoszono jeden przypadek podwyższonego ciśnienia tętniczego krwi u pacjenta stosującego jednocześnie rasagilinę i chlorowodorek tetrahydrozoliny - okulistyczny lek zwężający naczynia krwionośne. U pacjentów leczonych agonistami dopaminy i (lub) innymi lekami dopaminergicznymi może wystąpić patologiczne uzależnienie od hazardu, zwiększone libido, hiperseksualność, kompulsywne wydawanie pieniędzy lub kupowanie, obżarstwo lub kompulsywne objadanie się. Po wprowadzeniu rasagiliny do obrotu zgłaszano podobną formę zaburzeń kontroli impulsów, obejmującą również kompulsje, natrętne myśli i kompulsywne zachowania.Należy unikać jednoczesnego stosowania rasagiliny i fluoksetyny lub fluwoksaminy. Musi upłynąć co najmniej 5 tyg. między odstawieniem fluoksetyny a rozpoczęciem leczenia rasagiliną. Musi upłynąć co najmniej 14 dni między odstawieniem rasagiliny a rozpoczęciem leczenia fluoksetyną lub fluwoksaminą. Należy regularnie monitorować pacjentów pod kątem rozwoju zaburzeń kontroli impulsów. Należy poinformować pacjentów i ich opiekunów o behawioralnych objawach zaburzeń kontroli impulsów, jakie obserwowano u osób leczonych rasagiliną, w tym o przypadkach kompulsji, natrętnych myśli, patologicznym uzależnieniu od hazardu, zwiększonym libido, hiperseksualności, impulsywnych zachowaniach, kompulsywnym wydawaniu pieniędzy lub niepohamowanych zakupach. Ponieważ rasagilina wzmacnia działanie lewodopy, może dojść do nasilenia działań niepożądanych lewodopy i zaostrzenia występującej wcześniej dyskinezy. Zmniejszenie dawki lewodopy może złagodzić te działania niepożądane. Zgłaszano przypadki działania hipotensyjnego podczas jednoczesnego stosowania rasagiliny i lewodopy. Pacjenci z chorobą Parkinsona są szczególnie podatni na działania niepożądane związane z obniżeniem ciśnienia z powodu występujących zaburzeń chodu. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania rasagiliny i dekstrometorfanu lub sympatykomimetyków, takich jak wchodzące w skład leków zmniejszających przekrwienie błony śluzowej podawanych do nosa i doustnie albo leków przeciw przeziębieniu zawierających efedrynę lub pseudoefedrynę. Wystąpienie przypadków czerniaka w okresie badań klinicznych z zastosowaniem rasagiliny nasuwało przypuszczenie o możliwym związku ze stosowaniem rasagiliny. Zebrane informacje wskazują, że to choroba Parkinsona, a nie stosowanie jakiegoś szczególnego leku, wiąże się ze zwiększonym zagrożeniem wystąpienia raka skóry (nie wyłącznie czerniaka). Każda budząca podejrzenie zmiana skórna powinna być zbadana przez specjalistę. Należy zachować ostrożność rozpoczynając stosowanie rasagiliny u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. Należy unikać stosowania rasagiliny u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. W razie rozwinięcia się łagodnych zaburzeń czynności wątroby w postać o umiarkowanym nasileniu należy przerwać podawanie rasagiliny.